Het leven gaat door......

En na zo'n bekentenis over dat ik stiekem toch best een softie ben, hebben we een avond waar ik me niet echt kan veroorloven om een softie te zijn!
Het begon eind van de middag; mijn lief kwam binnen met de mededeling: 'laten we even koffie drinken en wat eten want er gaat zo een koe bevallen en ik wil haar naar binnen hebben.' En als mijn lief een voorgevoel heeft over dat hij een koe naar binnen wil, zo heb ik in het afgelopen jaar ervaren, dan moet die koe ook naar binnen, zijn gevoel heeft hem wat dat aangaat nog niet in de steek gelaten!

Wij op zoek naar de koe dus, ze was al "opgesloten" in een niet gebruikt weiland maar ze stond helemaal aan het eind en we werden al zenuwachtig: het leek erop of ze al bezig was! Maar ja, toch er naar toe, onderwijl heel rustig lieve woordjes roepend zodat ze niet bang zou worden.
Bang werd ze niet, nee, eerder aggressief! Ik werd er juist op gewezen dat de koe vol hormonen zat en daardoor erg alert was op haar omgeving, toen ze met haar kop begon te dreigen en een aanval op mijn lief deed! Brrrrrrr, spannend! Gelukkig was er niets gebeurd en met veel moed, beleid en trouw kregen we haar de stal in.

We lieten haar eerst maar tot rust komen om een half uur later te zien dat het feit dat ze in de stal was niet rustgevend op de koe werkte zoals normaal, maar dat ze zo overliep van de hormonen en de moedergevoelens dat ze niets en niemand meer vertrouwde. Wat een temperament!

Maar er moest wel iets gebeuren, het kalf moest er uit voor het door haar temperament te laat was. Eerst eens goed voelen en het voorgevoel klopte weer: het was zo'n groot kalf dat de koe het waarshijnlijk niet of amper zelf zou kunnen. En dan wordt het spannend voor onervaren boerinnen: eerst met touwtjes op de voorpootjes van het kalf en daarna zelfs met de geboortekrik hielpen wij de koe met bevallen. Steeds even wachten op de nieuwe wee en daar kwam het kalf weer een stukje dichterbij de uitgang. En in ons achterhoofd natuurlijk de vraag: wanneer besluit je de vee-arts te bellen? maar het ging. Langzaam, moeizaam maar het kalf kwam! Nog even zat hij vast met zijn borstkas en na flink wat schietgebedjes naar boven gleed hij de wereld der levenden in! Een diepe teug adem van twee mensen en een kalf en de spanning kon wegzakken!

De koe was erbij gaan liggen van alle inspanningen en was (dachten wij) wel toe aan een slokje water. Nou trillend van spanning en emotie liep ik naar de kraan en het leek of ik op een andere planeet kwam: in de oude stal was het leven gewoon doorgegaan! Eclair rendje rondjes en wilde tikkertje spelen met zijn moeder, Esmeralda was trots en geconcentreerd bezig haar eerste sprietjes hooi te eten en Earik was verontwaardigd aan het loeien dat we 'wel een half uur te laat waren met voeren'!

Enfin, de koe most het water niet, hoe uitgeput ze ook was probeerde ze liggend mijn lief aan te vallen toen hij de emmer water voor haar hield dus het was duidelijk tijd om moeder en kalf alleen te laten en te beginnen met de dagelijkse routine van het voeren want tsja, hoe spannend ook, het leven gaat wel door (werd ons door de koeien duidelijk gemaakt)