Oh oh oh....... Vertel ik Jan en Alleman dat ik een blog bijhoud, blijft het twee weken stil! Sorry sorry. En ik vind het nog wel zo leuk om dierbaren deelgenoot te maken in het wel en wee hier op de boerderij: het harde werken, de mooie natuur, de aandoenlijke kalfjes, de avonturen in en om het huis.........
Maar de afgelopen twee weken was het wel en wee met hoofdletters! Een emotionele kermis is misschien een beter woord. De hoogtepunten en dieptepunten hebben elkaar in rap tempo opgevolgd. Niet voor mijn lief hoor, die is wel wat gewend. Maar een burgermeisje als ik wist niet wat haar overkwam!
Het begon met een spannend spelletje 'raad eens hoe duur deze trekker is?' Ik zal de spelregels uitleggen: Een boer besluit na lang wikken en wegen dat hij een zwaardere trekker moet kopen dan dat hij heeft. Dat is al geen makkelijk besluit want het gaat over behoorlijke bedragen. Dan komt er een verkoper langs, die vertelt de boer wat er zoal mogelijk is. Vervolgens doet de boer navraag bij andere verkopers, blijkt er meer mogelijk te zijn voor een lagere prijs. Dan komt de eerste verkoper weer; haha grapje, ik zal wat van de prijs afhalen. Zo gaat dat een paar weken door totdat blijkt dat er uiteindelijk weinig verschil is tussen de diverse trekkers en de verkoper tranen perst omdat hij zal worden ontslagen als hij geen trekker verkoopt! Is dit Frankrijk?
Maar niet getreurd, bij zo'n bedrijf wil je al geen trekker meer kopen.
Terwijl dit spel in volle gang was, kwam er een week waarin ik me realiseerde: ik had me op alles voorbereid; een lange koude grijze winter, gebroken nachten vanwege geboortes, rare Fransozen die mij niet willen of kunnen verstaan, een tuin vol beloftes maar waar ik nog wel heerlijk in de aarde kan en moet wroeten en natuurlijk (dat spreekt voor zich) alle mooie dingen als zondagmiddagwandelingen door de weilanden, prachtige vergezichten, de natuur op het land........ Maar een emotionele kermis? Nee, geen seconde aan gedacht!
Het begon vrolijk met zwarte neus en haar twee vriendinnen en Claudia met haar vriendinnen die naar buiten mochten. Het hondje wilde helpen en jaagde ze in rondjes door het weiland. Totdat de dames dachten 'he, wij zijn met meer, we draaien de rollen om!' zodat 6 grote kalveren achter het hondje aan gingen rennen! Hij wist niet hoe hij het had!
Een dag later bleek dat het toch snel bergafwaarts ging met Ultrabelle (zie 19 februari); de antibiotica sloegen niet aan.........
Weer een dag later kwam de boer uit het zuiden (zie 15 maart) om Cowboy op te halen. En hij had besloten dat hij Eerdbeer toch ook graag wilde kopen! Oh oh oh..... Ik had er toch wel moeite mee dat Eerdbeer wegging. Maar gelukkig weet ik dat hij het heel goed gaat krijgen!
Twee dagen later ging een hele club van 50 koeien naar buiten. Dat zijn taferelen waar ik nog dagen van nageniet; rennen, huppelen, tikkertje spelen, door het gras rollen, dansen, sumoworstelaars imiteren....... Van alles, en dat uitgevoerd door koeien van meer dan 700 kilo!
Gelukkig was ik blij want afgelopen weekend gebeurde het treurigste dat ik hier ooit heb meegemaakt en hoop nooit meer mee te maken: Ultrabelle was zo verzwakt dat ze is overleden. Ondanks alle verzorging en medicijnen. Dat is natuurlijk een reuzeklap. Je weet dat zoiets kan gebeuren, maar toch.........
Gelukkig heeft onze stagiair hier niets van meegekregen, hij kwam net toen Ultrabelle al weg was. En hij brengt voor mij een leuke afleiding; hij kan 20 woorden Engels en verder alleen maar Frans! Ik worstel me dapper door de gesprekken heen. Ik kan het Frans van mijn lief redelijk verstaan (onze stagiair vind dat 'indianen-frans') maar de antwoorden van de geboren Fransoos ontgaan me meestal toch. En ik? Ik bak wat woorden aan elkaar en Laurent is intelligent genoeg om me te begrijpen en op de momenten dat hij dat niet doet, knikt hij me vriendelijk en bemoedigend toe en manoeuvreert het gesprek heel aardig een andere kant op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust je reactie achter!